Ludzi online: 615, w tym 19 zalogowanych użytkowników i 596 gości. Wszelkie demotywatory w serwisie są generowane przez użytkowników serwisu i jego właściciel nie bierze za nie odpowiedzialności.

Czasami najbliżsi stają się dla nas obcymi ludźmi. A ci, których nie uważamy za krewnych, faktycznie zastępują nam wszystkich innych na świecie. Tak właśnie przydarzyło się mnie. Moje życie nie było łatwe. Myślałem, że nigdy nie zobaczę mojej matki. A tym bardziej w takich okolicznościach. Ale znowu mnie zaskoczyła i zszokowała. Kiedy miałem 2 lata, ojciec opuścił mamę, bo znalazł sobie inną kobietę. Zniknął z mojego życia i nigdy się w nim nie pojawił. Myślę, że powodem ich rozstania była sama matka. Piła, a czasem zachowywała się po prostu niewłaściwie. Jak wszyscy alkoholicy. W domu byli zawsze jacyś ludzie, aż dziwne, że pamiętam siebie w tym wieku, nawet jeżeli to tylko pojedyncze sceny. Kiedy miałem 5 lat, naszą sytuacją zainteresowała się opieka społeczna. Uratowała mnie kobieta z sąsiedniego bloku. Pani Alicja miała wtedy 32 lata. Nie mogła przejść obojętnie obok żadnego żywego stworzenia, a niedawno urodziła synka Antka. Wzięła też mnie, chłopca starszego o 2 lata. To znaczy, najpierw zabrała mnie opieka społeczna, a potem ciocia Alicja i jej mąż natychmiast mnie adoptowali. Po tym, jak odebrano jej prawa rodzicielskie, matka natychmiast zniknęła. Sprzedała mieszkanie i przeprowadziła się nie wiadomo dokąd. Nie interesowałem się nią, a ona nie interesowała się mną. Czas płynął. Dorastałem u cioci Alicji i jej męża, których od pierwszego dnia nazywałem moimi rodzicami. A Antek był dla mnie jak brat. Odkąd pamiętam, zawsze w tym domu czułem się szczęśliwy. Czas mijał. Nowi rodzice pomogli mi dostać się na studia. Płacili za korepetycje. Zostałem przyjęty na nasz uniwersytet. Mogłem zostać w domu z rodzicami. Dobrze wiedziałem, jak to jest nie mieć normalnej rodziny. Nie chciałem stracić tego, co niespodziewanie zyskałem. Antek natomiast postanowił się przeprowadzić. Po studiach już został w stolicy. Rodzice pomogli mu kupić tam mieszkanie. Znalazł bardzo dobrą pracę i się ożenił. Wciąż do nich jeżdżę, żeby zobaczyć się z moją bratanicą. Antek i jego żona zawsze cieszą się z moich odwiedzin. A ja po stracie cioci Alicji i wujka Pawła nie wiedziałem, co robić. Mieszkanie było zapisane na nas obu. Zaproponowałem Antkowi, że je sprzedam i podzielimy się pieniędzmi, ale nie zgodził się. Powiedział, że niczego nie potrzebuje i lepiej będzie, jak nadal będę mieszkał w naszym domu, a on czasami przyjedzie do mnie w gości. Było mi trochę niezręcznie, ale się zgodziłem. Później też się ożeniłem. Dzieci, co prawda, jeszcze nie mamy. Minęło trochę czasu. Pewnego dnia, kiedy wracałem z pracy, zadzwonił mój telefon. To była moja żona. Nie znała wszystkich szczegółów mojego życia, więc była w szoku. Zapytała, dlaczego nie przedstawiłem jej matce, tylko powiedziałem, że ​​nie żyje. Biegiem ruszyłem do domu. Okazało się, że mama nas odwiedziła. Nie wiem, jak mnie znalazła i jak dowiedziała się o spadku, ale powiedziała, że ​​chce zamieszkać ze swoim synem. Najwyraźniej nie miała gdzie się podziać. Nie wiedziałem, jak mam to odebrać. Mam już 38 lat. Gdzie ta kobieta była przez tyle czasu? Dlaczego nagle teraz przypomniała sobie, że ma syna? Wyrzuciłem ją, ale wciąż nie mogę dojść do siebie. Artur, 38 lat

tłumaczenia w kontekście "MY GIRLFRIEND LEFT ME" na język angielskiego-polski. They took the company car and my girlfriend left me. - I zostawiła mnie moja dziewczyna.

Witam. Mam na imię Marcin, mam 28 lat. Niedawno zostawiała mnie żona, po 11 latach. Zdradzała mnie przez kilka miesięcy, aż w końcu, w wyniku złych relacji, podjąłem rozmowę i mi wszystko powiedziala i zostawiła dla niego. Nasz zawiązek był bardzo udany, nie mieliśmy problemu, żeby ze sobą o czymkolwiek rozmawiać czy cokolwiek robić, byliśmy jak dwie krople wody. Ja zakochałem się na dobre i mimo tego co mi zrobiła nie umiem jej sobie zobojętnić, nadal ją kocham i chciałbym z nią być, ale ona niestety nie chce. Do tego wszystkiego powiedziała mi, że nie ma żadnego powodu dlaczego tak się stało, że byłem idelnym facetem i "materialem" na ojca jej (naszych) dzieci (żdanych jak do tej pory). Tak czy inaczej - teraz mam z nią kontak, ale nie umiem sobie z tym poradzić i ciągle gdzieś się załamuję i, głupio powiedzieć, ale niestety płaczę i to mocno. Nie chcę mi się żyć i nie widzę przyszłości bez niej. Czuję, że żyję teraz w jakimś śnie, z którego nie mogę się obudzić, a kiedy zdaję sobie sprawę, że to nie sen, proszę Boga żeby mnie zabrał z tego okrutnego swiata. Rozmiawiałem o tym z kilkoma znajomymi, ale to nic nie daje, rozmawiałem nawet o tym z nią i to ona powiedziała mi, że się o mnie martwi i że powinienem się udać do specjalisty. Tylko nie wiem do jakiego i tu proszę o pomoc: iść do psychologa, psychiatry czy na jakąś psychoterapię? Co można jeszcze zrobić, by choć trochę zacząć żyć? Bo wiem, że zapomnieć to mi się na pewno nie uda :( Z góry dziękuję za pomoc i pozdrawiam.

zostawiła mnie dziewczyna dla innego